Pierwszoplanowym obszarem działania ośrodka będzie wsparcie rodzin borykających się z ciężką chorobą przewlekłą jednego z jej członków (zwłaszcza dziecka). Obecnie oferowana przez wiele podmiotów pomoc skupia się głównie na działaniach medycznych. Opieka psychologiczna zapewniana jest zwykle dopiero w okresie remisji lub oferowana rodzinom po stracie bliskiego. Brak jest miejsc, w których chorzy i ich bliscy nabieraliby sił np. w przerwach cyklu chemioterapii. Procedury medyczne i aura szpitala nie sprzyjają relaksowi, który jest tak potrzebny w sytuacji ciągłego napięcia i niepewności.
Sytuacja choroby dziecka, w szczególności choroby przewlekłej lub o złym rokowaniu, jest poważnym wstrząsem emocjonalnym dla całej rodziny. Zmiany zachodzące w rodzinie dziecka chorego na nowotwór obejmują bardzo wiele obszarów życia rodzinnego:
- rodzina przeżywa długotrwały silny stres będący wynikiem nieustannego napięcia emocjonalnego związanego z lękiem o życie i zdrowie dziecka
- przeżycia rodziców podobne są do żałoby, której towarzyszą smutek, płacz, drażliwość, pobudliwość, zmęczenie, problemy z pamięcią, koncentracją, kłopoty ze snem itd.
- zwiększają się wydatki (leki, badania diagnostyczne, dojazdy do kliniki, noclegi poza domem związane z leczeniem, zapewnienie specjalnej diety, rehabilitacji, prezenty dla chorego dziecka itd.) – co powoduje problemy finansowe rodziny i obniża standard życia wszystkich jej członków
- konieczna jest reorganizacja pracy zawodowej, by jedno z rodziców mogło brać udział z dzieckiem w leczeniu i badaniach (czemu towarzyszy spadek dochodów rodziny)
- rodzice przeżywają przeciążenie i wypalenie powodowane nadmiarem nowych obowiązków i brakiem czasu na wypoczynek, regenerację sił
- dochodzi do zaniedbania emocjonalnego zdrowego rodzeństwa (efekt koncentracji na dziecku chorym – zdrowe dziecko funkcjonuje z konieczności na „drugim planie”)
- pojawiają się problemy będące wynikiem błędów wychowawczych (obniżenie wymagań wobec chorego dziecka, większe przywileje), co też źle wpływa na relacje pomiędzy rodzeństwem
- ma miejsce rozdzielenie małżonków w czasie, gdy jedno z nich przebywa w szpitalu z dzieckiem , czemu towarzyszy przejmowanie całości spraw domowych przez drugiego z małżonków (który pracując zajmuje się pozostałymi dziećmi, domem itd.)
- zanika życie towarzyskie (brak wyjść na spotkania z innymi, zapraszania gości, wychodzenia do kina itd.)
- ma miejsce odkładanie przez rodziców własnych potrzeb „na później” – w tym zaniedbywanie własnego zdrowia i potrzeb duchowych
- następuje zmiana planów krótko- i długoterminowych rodziny i poszczególnych jej członków, niepewność jutra (trudności w planowaniu czegokolwiek wobec dynamiki przebiegu choroby)
- ma miejsce unikanie bliskości fizycznej pomiędzy małżonkami, tłumienie uczuć, brak jest rozmów o narastających problemach
- często szuka się – w sposób destrukcyjny dla siebie – powodu zachorowania (obwinianie siebie, oskarżanie współmałżonka, traktowanie choroby jako kary za grzechy itp.)
W życiu rodziny pojawia się wiele dodatkowych obowiązków związanych z chorobą i leczeniem dziecka, przy jednoczesnym poczuciu narastającego przeciążenia. Taka sytuacja może trwać nawet kilka lat. Po jakimś czasie odkładania na bok spraw trudnych często okazuje się, że wzajemny żal i niezrozumienie wykopały między małżonkami przepaść, którą trudno jest przezwyciężyć. Więź między rodzicami jest podstawą istnienia rodziny – dlatego niestety często choroba nowotworowa dziecka staje się próbą, która małżeństwo przerasta, prowadząc do jego rozpadu.
Aby temu zapobiegać i umożliwić rodzinie przejście z traumatycznych zdarzeń do konstruktywnego przystosowania się do sytuacji – konieczne jest szerokie pozamedyczne wsparcie osób i rodzin przeżywających chorobę nowotworową: duchowe, psychologiczne, społeczne i edukacyjne. Taka właśnie pomoc jest istotą misji Domu Wytchnienia.